Espermatozoide-injekzio intrazitoplasmatikoa

Teknika hau ere Europan sortu zen, Bruselan (Belgika), ugalketa-medikuntzaren bigarren iraultza eragin zuen 90eko hamarkadan.

Palermok espermatozoide-injekzioaren teknika erabiliz lehenengo haurra jaio zela iragarri zuenetik, hainbat eta hainbat ICSI tratamendu egin dira munduan zehar. Tratamendu honek, antzutasun arazo larriak dituzten gurasoei (gizonezko-faktore oso larriak) seme-alabak izateko aukera eman die, esperma-emaileen esperma erabiltzeko beharrik gabe.

Oso arin heldu ziren ICSIaren aurrerapen teknikoak eta gaur egun gizonezko-faktore oso larriak gainditzeko aukera eskaintzen du; esate baterako, zenbait azoospermia kasuri aurre egiteko, barrabil-ehunetik lortutako espermatozoideak erabiltzen dira (ICSI-TESE).

Egokiespenak

  • Gizonezko-faktore larria.
  • Espermaren faktore immunologiko larria.
  • Endometriosi ertaina eta larria.
  • Gizonezko-faktore larriarekin doazen obozito-emate teknikak.
  • Inplantatu aurreko Diagnosi Genetikoa (DGP).
  • FIV (In vitro Ernalketa) test negatiboa.
  • Gizonezko-faktore ertaina eta obulutegien erreserba funtzional baxua badaude.
  • Buxadurak eragindako azoospermia (ICSI-TESE).
  • Azoospermia jariatzaile partziala (ICSI-TESE).
  • Aurretik basektomia eginda duten pazienteak (ICSI-TESE).

Desegokiespenak

Teknika hau ez da egokiena azoospermia badago eta aldez aurretik egindako barrabil-biopsiak espermatozoiderik ez dagoela jakinarazi badigu.

Teknika

Lehen Fasea: Obulutegien estimulazioa (obulutegien hiperestimulazio neurtua)

In Vitro Ernalketa ez da obulatze ziklo naturalekin egin behar; izan ere, obozito bakarra lortuko genuke horrela eta haurdunaldia lortzeko aukera oso pobrea izango litzateke.

Obulazioa eragiteko hainbat eta hainbat eskema terapeutiko dago, eta azkenik nahiko bateratu badira ere, talde bakoitzak emaitza onenak ekarri dizkion eskema terapeutikoa darabil. Eskema horien guztien helburua folikuluen garapen egokia eta ahal den folikulu gehien lortzea da. Folikulu batzuetatik ernaltzeko gai diren eta metafase II fasean dauden obozitoak lortu ahal izango dira. Gaur egun, obulazioa eragiteko onarpen zabalena lortu duen botika jatorri errekonbinanteko FSHa da, Step-down ereduari jarraituz hartu behar dena (dosia gutxituz).

Halaber, fase horretan hipofisektomia farmakologikoa egin beharko da GnRHaren analogoak edo antagonistak erabiliz.

Botika horiek, oro har, larruazalpeko injekzio bidez ematen dira, eta normalean, pazienteak berak ipintzen ditu hori nola egin ikasita.

Fase horretan bost bat kontrol kliniko egiten dira, 17 ß-estradiolak odolean ematen dituen neurriak aztertzeko eta folikuluen garapena ekografia bidez kontrolatzeko. Obulutegiko folikulu gehienek 19-21mm artean dutela egiaztatzen denean, obulazioa eragiteko faseari amaiera emango zaio eta HCG emango zaio larruazalpetik, obozitoak hartu baino 36 ordu lehenago.

Bigarren fasea: Obozitoak hartzea

Ebakuntza-gela batean edota kirurgiarako egokitutako gela batean folikuluen ziztada-xurgapena egin behar da, folikuluen xurgatze- eta garbitze-sistema baten bidez eta zunda baginal ekografiko bat erabiliz.

Ekintza kirurgiko horrek, laburra izanik ere, nolabaiteko anestesia eskatzen du (ahal dela tokiko anestesia edo lasaigarri bat).

Pazienteak ez du ospitalean lo egin behar. Folikulu-likido hori laborategiko enbriologoak aztertuko du; ziztadan lortutako obozitoak mikroskopioarekin identifikatu, isolatu eta heltze mailaren arabera sailkatuko ditu. Bestalde, bigarren fase horretan esperma lagin bat beharko da, esperma hori ondoren gaitzeko.

Hirugarren fasea: ICSI Laborategia

Obozitoak identifikatu direnean, prozesatu eta “biluztu” egin behar dira, azkenik mikroinjektatzeko. Metafase II fasean dauden obozitoak soilik mikroinjekta daitezke, horregatik, funtsezkoa da folikuluen garapena modu egokian kontrolatzea eta ziztada memento egokian egitea; hots, metafase II fasean obozito kopuru handiena lor dezakegun unean bertan.

Espermaren mikroinjekzio prozesua oso konplexua da teknikoki. Funtsean, honetan datza: obozitoa finkatu eta aurretik ibilgetu den espermatozoide bat hartu eta obuluaren zitoplasman ezartzean, betiere, obuluari inolako kalterik egin gabe.

Prozesu horretarako, mikromaneiagailu bat erabiltzen da, oso tresna konplexua. Ondoren,obozito hauek emakumearen ugaltze-aparatuan dauden baldintzak imitatzen dituen inkubagailu batean gorde behar dira.

Laugarren fasea: Enbrioiak transferitzea

Enbrioiak umetoki-lepotik sartu eta umetokiaren hondotik 1,5 cm-ra jarri behar dira. Horretarako, enbrioiak transferitzeko kateter berezi bat erabiltzen da, material oso malguaz egina, umetokian kalterik egin ez dezan.

Gehienez 3 enbrioi transferitu daitezke. Prozesu honetan pazienteak ez du analgesiarik behar, baina, hala ere, Ugalketa Laborategitik hurbil egongo den kirurgia-area batean egin beharko da prozesua.

Ebakuntza-gelan ordu erdiz geldirik egon beharko du pazienteak eta ondoren, 24 orduz guztiz geldirik egon beharko du bere etxean. Fase luteoan beharrezkoa da progesterona mikronizatuaren laguntza, eta bagina bidez emango zaio.

Transferentzia ostean 14 egun igaro direnean, pazienteak hilekorik izan ez badu, haurdunaldiaren testa egingo du (gernua aztertuz). Transferitu nahi den enbrioi kopurua baino kalitate egokiko enbrioi gehiago badaude, izoztu egingo dira ondorengo saiakeretan transferitu ahal izateko.

Gaur egun, enbrioiak sortu, bitrifikatu eta transferentzia atzeratzea gomendatzen zaie paziente hauei. Horrela giro hormonala egokiagoa da (estrogenoak, progesterona…), haurdunaldia lortzeko aukerak areagotuz, ia bikoiztera iritsi arte. Gaur egungo laugarren fasea:

  • Enbrioiak bitrifikatu
  • Endometrioa prestatu
  • Enbrioien transferentzia

Emaitzak

Gutxienez enbrioi baten transferentzia egiteko probabilitatea %95ekoa da. Ziklo bakoitzeko haurdunaldi tasa %46 inguruan dago, emakumearen adinaren eta transferitutako enbrioi kopuruaren arabera.

Portzentai hau %28era txikitzen da pazientea 40 urtez gorakoa bada, nahiz eta emaitzak hobetu transferentzia atzeratzen bada.

Eragozpenak

  • Lortutako haurdunaldien %14a anizkoitza da.
  • Kiste anitzeko obulutegiaren sindromea duten edo 30 urte baino gutxiago duten pazienteen artean, obulutegiaren hiperestimulazio sindromea gertatu izan da (kasuen %1a).
  • Behin eta berriro huts egiteak kalte psikologikoa eragin dezake.